جعفر قادری: انتخابات صحنه تقابل ۲ مدل متفاوت اقتصادی و سیاسی است
انتخابات روز جمعه صحنه تقابل ۲ تفکر و دو نگاه متفاوت سیاسی است. تفکر اول که سابقه آن به سال‌های قبل از انقلاب برمی‌گردد و با تغییراتی در دولت‌های بعد از انقلاب ادامه پیدا کرده و تبلور آن را در دولت آقای روحانی می‌توان دنبال کرد اعتقاد دارد که ما برای توسعه یافتن راهی جز ادغام در اقتصاد جهانی و پذیرش تقسیم کار تعریف شده توسط کشورهای مسلط نداریم و برای اینکه بتوانیم توسعه پیدا کنیم باید از ظرفیت صادرات خام مواد معدنی و نفت خام خودمان استفاده کنیم. هواداران این تفکر که الگوی خودشان را کشورهای همچون ژاپن، کره و ترکیه می‌دانند، معتقدند که در همراهی با اقتصاد غرب می‌توانیم به جایی برسیم. اگر می‌خواهیم صاحب سرمایه شویم باید از ظرفیت نهادهای بین‌المللی و کشورهای غربی استفاده کنیم، اگر می‌خواهیم صاحب دانش فنی و تکنولوژی شویم باید با غول‌های دانش فنی و تکنولوژی غربی ارتباط و تعامل برقرار کنیم تا امکان انتقال تکنولوژی در داخل کشور فراهم شود. اگر می‌خواهیم به بازارهای بین‌المللی صادرات داشته باشیم باید حتماً فعالیتهای مشترکی را با شرکت‌ها و کشورهای غربی تعریف کنیم. به زعم این‌ها،این کار کمک میکند تا از ظرفیت این کشورها برای ورود به بازارهای بین‌المللی استفاده کنیم. در نگاه حامیان این تفکر تعامل و ارتباطات تجاری با کشورهای همسایه و کشورهای آفریقایی و آمریکای لاتین و حتی کشورهای بلوک شرق آورده‌ای ندارد. اینان معتقدند که این کشورها چیزی برای عرضه به ما ندارند و لذا از تعامل و ارتباط آنها ثمره ای نصیب ما نخواهد شد. اعتقاد این افراد این است که ما در مسائل و موضوعات بین‌المللی باید هماهنگ با کشورهای غربی عمل کنیم و در مسائل و موضوعات منطقه ای دخالتی نداشته باشیم. به اعتقاد اینان به ما چه ارتباطی دارد که در عراق، افغانستان، فلسطین و یا یمن چه اتفاقی رخ می‌دهد، وقتی که در داخل مشکل داریم چرا باید نگاهمان معطوف به خارج از مرزها باشد. براساس این نگاه برای اینکه حساسیت کشورهای غربی را تحریک نکنیم به حوزه‌های ممنوعه‌ای که برای ما تعریف کرده اند نباید ورود کنیم. این‌ها معتقدند که آزمایش‌ها موشکی، پرتاب‌های هوافضا و توسعه بخش‌های هسته‌ای همه فعالیتهای ما را تحت الشعاع قرار داده و برای ما ایجاد مشکل میکند. حامیان این تفکر اعتقادی به تمرکز بر توانمندی‌ها و ظرفیت‌های داخلی ندارند و ارزش و اهمیتی برای شرکت‌های دانش بنیان داخلی و پارک‌های علم و فناوری قائل نیستند. اینان ورود به زنجیره های ارزش و تکمیل این زنجیره‌ها را ضروری نمی‌دانند و معتقدند که چون ما نمی‌توانیم با کشورهای مسلط غربی رقابت کنیم بهتر است که وقتمان را صرف احداث پالایشگاه، پتروشیمی و تولید محصولات نهایی نکنیم و فقط محصولات خام را صادر کنیم. اینان میگویند که بهتر است محصولات نهایی و با تکنولوژی بالا را وارد کنیم و در اجرای طرح‌ها و پروژه‌های داخلی از ظرفیت شرکت‌ها و هلدینگ‌هایی مثل توتال استفاده کنیم. همین تفکر تلاش‌های داخلی برای خود اتکایی در بعضی از حوزه‌ها و زمینه‌ها را بیهوده و عبث می‌داند.
از نگاه این تفکر بیش از آنکه نگران عدالت اجتماعی باشیم باید به رشد اقتصادی توجه کنیم. اگر رشد اقتصادی حاصل شد امکان و فرصتی برای توجه به عدالت اجتماعی هم فراهم می‌شود. در انتخابات روز جمعه دکتر پزشکیان نماینده این تفکر و این نگاه اقتصادی است
در مقابل این دیدگاه، دیدگاه دیگری که به نگاه و دیدگاه امامین انقلاب نزدیک هست اعتقاد به یک الگوی اقتصادی درون زا و برون نگر دارد. بر اساس این نگاه ما نباید تسلیم تقسیم کاری که غربی‌ها برای ما انجام داده‌اند بشویم و باید از حالت خام فروشی و تک محصولی خارج شویم و در عین حالی که از ظرفیت کشورهای غربی استفاده می‌کنیم تمام تخم مرغ‌های توسعه خود را در سبد غربی‌ها نگذاریم. وقتی که ظرفیت‌های زیادی در کشورهای بلوک شرق وجود دارد و از طریق پیمان هایی مثل شانگهای، بریکس اوراسیا و تعامل با کشورهای همسایه آفریقایی و آمریکای لاتین می‌توانیم حجم تجارت خود را افزایش دهیم و بخشی از مشکلاتمان را حل کنیم چرا خود را محدود به کشورهای غربی کنیم؟ این تفکر معتقد است که استفاده از ظرفیت دیگران از جمله کشورهای غربی منعی ندارد. وقتی که با تقویت شرکت‌های دانش بنیان و پارک‌های علم و فناوری می‌توانیم فاصله و شکاف فنی و تکنولوژی خودمان را با کشورهای غربی پر کنیم چرا باید از نظر دانش فنی وابسته به غربی‌ها باشیم؟ وقتی که با توسعه ظرفیت‌های ترانزیتی و تنوع دادن به تولید و تکمیل زنجیره‌های تولید می‌توانیم از تک محصولی جدا شویم، چرا به خاطر تک محصولی بودن همیشه مورد تحریم کشورهای غربی قرار بگیریم؟ وقتی که می‌توانیم از سرمایه‌گذاری در صنایع پتروشیمی و پایین دستی نفتی، نفت و گاز و معادن خود را به صنایع تبدیلی کنیم چرا تنها باید صادر کننده نفت و گاز باشیم. وقتی که می‌توانیم در صنایع تبدیلی بخش کشاورزی سرمایه‌گذاری کنیم و بخشی از نیازهای غذایی خودمان را از این طریق تامین کنیم چرا در بخش کشاورزی تمام ظرفیت‌های خود را صرفاً صرف تولید محصولات خام و اولیه کنیم؟ اگر بخش خودروسازی ما توانسته خودش را با تکنولوژی‌های روز منطبق کند بدین خاطر است که از ظرفیت شرکت‌های دانش بنیان برای حل مشکلات این بخش استفاده نکرده‌ایم.
در این تفکر و نگاه عدالت اجتماعی به همان اندازه اهمیت دارد که رشد اقتصادی مهم است. برای نظامی که داعیه مردم سالاری دینی دارد نمی‌تواند نسبت به عدالت اجتماعی بی‌تفاوت باشد. اگر کل کشور از مواهب توسعه برخوردار نشوند کشور از پشتوانه‌های مردمی بی بهره خواهد شد. مهمترین سرمایه یک کشور سرمایه فیزیکی آن کشور نیست بلکه سرمایه اجتماعی آن کشور است. لازمه افزایش سرمایه اجتماعی در کشور توجه به عدالت اجتماعی است. بدون توجه به عدالت اجتماعی امکان همراهی مردم با حاکمیت وجود ندارد. اگر کشور در طول ۴۰ سال گذشته در مقابل زیاده خواهی‌های کشورهای غربی و ایادی منطقه ای آنها مقاومت کرده به خاطر پشتوانه‌ها و همراهی‌های مردمی است.
در این نگاه سیاسی و اقتصادی کمک و همراهی به کشورهای منطقه و تقویت محور مقاومت نه تنها برای ما هزینه ساز نیست بلکه بخشی از مولفه‌های قدرت ما هست. اگر امروزه زیاده خواهی‌های قدرت‌های منطقه‌ای تحت کنترل درآمده است،در نتیجه اتکا به همین رزمندگان نیابتی منطقه‌ای است.
در انتخابات روز جمعه دکتر جلیلی نماینده این تفکر و این نگاه اقتصادی و سیاسی است.
✳️ دکتر جعفر قادریکانال نماینده مردم شریف شیراز و زرقان در بله، ایتا، سروش، روبیکا و ویراستی ⬇️
🆔 @dr_jafar_ghaderi
✔️سایت🌐http://drj-ghaderi.ir
📍دفتر ارتباطات مردمی:شیراز، میدان آستانه، جنب حرم حضرت سید علاءالدین حسین (ع)، بلوک شرقی مجتمع بین الحرمین، طبقه اول، واحد ۷
☎️ ۰۷۱۳۷۳۶۰۱۲۰📠 ۰۷۱۳۷۳۶۰۱۲۲
نظرات